شرکت ملی نفت ایران، قراردادی بلند مدت در حوزه نفت و گاز با طرف خارجی منعقد کرده بود و اجرای قرارداد به عللی از سوی طرف ایرانی با مشکل مواجه شده است. طرف خارجی در دیوان داوری لاهه اقامه دعوا و چند خواسته مطرح کرده است. مهمترین و اولین خواسته مطرح شده عبارت بود از محکومیت طرف ایرانی به پرداخت عدم¬النفع ناشی از عدم اجرای قرارداد. با توجه به اینکه قانون حاکم بر داوری، مقررات جمهوری اسلامی ایران است، شرکت ملی نفت ایران در صدد بود که مستنداتی از نظام حقوقی ایران شناسایی و ارائه دهد که حاکی از عدم شناسایی عدم‌النفع در فرض مزبور باشد. این پژوهش در این راستا توسط پژوهشکده حقوق و قانون ایران انجام و ارائه شد.
